Día Mundial da Poesía

 Durante a 30ª Conferencia Xeral, a Unesco decidiu conmemorar o día mundial da poesía o 21 de marzo e celébrase desde o ano 2000.  A data non foi escollida ao azar, xa que coincide co equinocio de primavera.

Que mellor maneira de celebrar este día que lendo poesía? Anímaste a pasar pola sección de poesía da nosa biblioteca?

Aquí vos deixamos algúns poemas lidos no último recitado poético:

Porca miseria

Polas noites xorden entre o lixo E folgan

Extrañas criaturas da xeración do desperdicio. Teñen figura humana.

Ninguén diría que carecen de conciencia.

Descenden da escoria neoliberal

dos detritos que emporcan os ríos e os mares dos velenos mortíferos

dos fumes de fascismo que saen das chemineas das fábricas da explotación.

Son seres que consumen. Obedecen ordes de destrucción.

¡Porca Miseria!

¡Fuma, fuma, cheminea de tos

enche de fume a atmósfera para non ver o lixo. Tira ao chan cabichas ardentes de desprecio.

Enterra as cabichas na area da praia coma se fosen minas persoais.

Chegarán criaturas confiadas a xogar con elas na area.

Virán bebés gateando a rillar tabaco que explotará nos seus estómagos

para adaptarlles as vísceras a un futuro noxento.

¡Fuma, fuma! ¡Árdelle o lixo! ¡Queima papeleiras!

¡Porca Miseria!

¡Tira todo!, titi. Non respetes nada. Patea as latas de cocacola con despeito.

Lanza botellas de cervexa coma granadas de man. Tira plástico.

Implícate no plástico e baila. Plastifícate e fai que te divirtes. Rap, ¡resiste!, rip.

A coca non é a de Redondela. Resiste movida de weekend end endemoniado.

Vomita arrogancia polas vellas pedras da cidade. Liga.

Inspira gasoil como perfume sexual. Abrázate no ludibrio.

Consume sexo con fume con droga con saña. Consuma a cópula do weekend end endogamia sórdida.

Amantes lúbricos do petróleo.

Parirán residuos dun amor postmoderno. Só o fascismo pode salvalos.

¡Porca Miseria!

Os restos da festa son coma detritos do campo de batalla. Refugallos de morte.

Síndrome de alcohol.

O silencio despois do barullo aterrador. Vermes saíndo dos vasos de plástico.

Caveiras que son latas. Litronas que son misiles.

Arden contenedores. ¡Árdelle o lixo!

Virán gaivotas como preas atraídas pola inmundicia.

¡Porca Miseria!

Polas mañás, extraños seres da xeración do desperdicio saen das casernas

e poñen os cans a cagar enriba da apocalipse. Lixo sobre lixo.

A morte arremete coa gadaña emporcallada.

O lixo avanza como un holocausto que arrasa a vida.

O lixo golpea coma o egoísmo e a insolidariedade humana. O lixo lixa as conciencias coma a peste.

Virán as ratas do fascismo a roer o desastre.

¡Han vir!

¡Porca Miseria!

PANDEIRADA DAS TRES CEREIXAS

Eu oio as frecuencias do teu nome cando nada se pronuncia.

Escoito as voces que non se alzan

pero que camiñan descalzas enriba da fariña e vexo vir as súas pegadas do pasado

e véxoas alampadas mirándome

coma se eu fose un ser remoto do futuro.

Non creo na alma

pero a túa fai ruídos no meu tímpano

peta dentro das gotas dun ballón no meu lugar natal espértame pola noite

cantando a pleno pulmón un silencio tan antigo que case me doe a alma na que non creo ó oílo.

O meu peito é un moucho á espreita

e ó ritmo dos teus pasos entrego toda a miña dozura ós seres errantes

que trafican con ferro e felicidade á sombra dun carromato

sen se deter

sen se deter sequera

baixo a miña caixa torácica

para se refuxiar da chuvia batendo palmas.

Reconécenme os instrumentos de corda coma unha delas eu sigo atándome ós feixes guiada por unha man

que se retorce co frío na éxtase da artrose. mírame ben

non son outra ca pastora de seis anos dialogando co ar e tres cereixas.

Por iso son capaz

de oír as frecuencias do teu nome unha por unha

cando nada se pronuncia

e inda retumba no meu peito a cóncava distancia do compás co que te amo.

O meu peito é un moucho á espreita mírame

mírame ben

que non son outra cá pastora de seis anos dialogando co a r

e tres cereixas. (Olga Novo, Cráter)

Tiven medo de bogar, tiven medo de auga crara.

Anque fora cuns bos remos anque fora na mar calma,

¡non bogaba!, ¡non bogaba! O medo xa non sei del.

Xa secou aquel mar longo. E sin saber donde veu,

si é doutro ou é meu, navego nun mar de fondo

(María Mariño de Palabra no tempo)